نازنیـــــــــن اینجا نبودی ! خاطرت آسوده بود
این همه جای تو خالی ! شاعرت آسوده بود؟

روز تشییــــــــع دلم پس لرزه هایت بود ومن
پشـــــــــــت من لرزید اما ظاهرت آسوده بود

گاه می آیم ســــــــراغت !خواب گر یاری کند
شک نکن بانو که چشم ساحرت آسوده بود

یک شب از دنیای حالم رد شدی از کوچه ای
صحــــــــــنه خالی بود اما کرکرت آسوده بود

بی وفایی را چشیــــــــدم در وفا زندانی ام
این که آزادی نـــــــــــدارم خاطرت آسوده بود

گر خطا رفتــــــــی دعا کردم چرا رنجیده ای
رنج این دنیاســــــت زخم آخرت آسوده بود

در قلمـــــــروی نگاهم پاسبا نی می کنم
تا حلــــــول ماه چشمت زائرت آسوده بود

بــیا و معجــزه کن ...

آغوشت که باشد

غــروب هــای دلـــگیــرِ پــاییــز هم

دلـچــسب مــی شود

ایــن روزهـا

آرزوی پنهـــانی ام هــمیــن است


یک شـبی


همـــه ی خــودم را


در آغـــوشــت پـــیــدا کـــــنم !!

من هــم گـــاهی آغــوش میخواهـــم

دل کـه ایـــن چــیزهــا حــالیــش نیست

یک قدم مانده بود...

تنها یک قدم..

اما نشد!نرسیدم!

میگویند اشتباه کردی!

میگویند اگر من جای تو بودم،این چنین و آن چنین میکردم تا بشود..

تا برسم..!تو نمیتوانی!

اما..

هیچ کس نمیداند که اگر تا آخرین قدم رفتم و نشد..،نباید میشد!

نمیدانند میتوانم!

میتوانم آنقدر به خداوند یقین داشته باشم که هرچه شد بگویم:شکر!

می خواهم از این آینه ها خانه بسازم
یک خانه برای تو جداگانه بسازم

یک خانه ی صحرایی بی سقف پُر از گُل
با دور نمای پَر پروانه بسازم

من در بزنم ، باز کنی ، از تو بپرسم
آماده ای از خواب تو افسانه بسازم؟

هر صبح مربای غزل ، ظرف عسل ، من
با نان تن داغ تو صبحانه بسازم

شاید به سرم زد ، سر ظهری ، دم عصری
در گوشه آن مزرعه میخانه بسازم

وقتی که تو گنجشک منی ، من بپرم باز
یک لانه به ابعاد دو دیوانه بسازم

می ترسم از آن روز خرابم کنی و من
از خانه آباد تو ویرانه بسازم

افسوس می خورم که هنوز مردم در این فکر اند

که هر چه که از دل برایید ز ترس جدایی است

ترسی که خدا از دیرینه در جان انسان نهاد

نمی دانند که انچه دل میکند ز دوست داشتن است

شاید که زندگی همانند دنیایی قدیم مربع باشد !!!

چون افکار ما هنوز لبه های تیز دارند ...

برای این نظر میخوام

ببینم خوب نوشتم یا نه ؟

با`هيچ `با`ر`ا`ني` `رد` `پا`يت `از`كو`چه` `ها`ى` قلبم` پاك` `نميشو`د

پس تنها ادامه میدهم,
در زیر باران حتا به درخواست چتر هم
جواب رد میدهم,
میخواهم تنهاییم را
به رخ این هوای دو نفره بکشم ...!

تو دنيايم بودي

تو رويايم هستي...

من در تورم

آرزوهايم گم شده ام

در هم آغوشي دست هايمان خوابيده ام

گيسواني در ابتداي انگشتانت هستم

كه پيچ ميخورم

كه تاب ميخورم

و درست روزي كه

از پشت بام چشمانت

بي افتم

پرواز ميكنم....

کاش سه چیز وجود نداشت

عشق ، غرور و دروغ

چون عشق هنگام غرور به انسان دروغ میگه

زیبایی روی تو

در هیچ جای دنیا

که جستجو کنم

نخواهم یافت ...

مثل تو که دیگر دست نیافتنی !

خدایا!

از بـد کردن آدمهایت شکایـت داشتـم به درگــاهت…

امـا شکایتـم راپس میگیـرم…

من نفهمیدم…فراموش کرده بودم که بـدی را خلـق کـردی

تا هــر زمان که دلــ♥ـــم گرفت از آدمهایت…نگاهـــــم به تـــو باشد…

گاهی فرامـوش میکنم که وقتی کسـی کنـارم نیست…

معنایش این نیست که تنهایـم…

معنایش اینست که هـمه را کنار زدی تـا خودم باشم و خـودت…

با تـــو تنهایی معنا ندارد…

مانده ام تـو را نداشتم چه میکردم…

♥دوستت دارم خدای من♥

هوایت که به سرم می زند‎
سرد می شوم‎،از تنها بودنم‎
پر می کشم‎،برای آغوشت‎
جان می دهم‎،برای یک لحظه لمس  دست هایت
آهنگ انتظار‎،هنوز ترانه ای ست که می شنوم‎
به سینه‎ می تپد،‎قلبم‎
هزار بار به امید دوستت دارم های تو‎
خدا کند ‎بیایی و ‎آرام بگیریم من و دل‎

بیآیید برآی هم دُعآ کُنیم

دَستآن هـَـر کَسی در دستـِـ کَسی کِـہ دوستَش دآرد گِــره بُخورد

کِـہ خودِ خودِ خوشبختیست

 الهی آمیــن

When I look into your eyes beauty is you
Your love is so pure, innocent, and true.

I am wrapped in a warm blanket of your love
You cover my body like a hand i...n a glove.

You have given me a new life I never thought could be true.
Your heart and soul reflect a beauty that could only be you

You have realeased this wanting heart and set her life in fire.
You are now her only want and desire.

You have touched her heart deeper than any other
I want you forever to be my friend and lover

I want to share my life with you and make memories that last for days
You have been a gift God has bestowed upon me and I feel I can never repay

Looking deep into the heart of a man so true.
All she knows is the beauty that is you

تــــــــو

رنگ می‌دهی
به لباسی كه می‌پوشی

... بو مي‌دهی
به عطری كه مي‌زنی

معنا می‌دهی
... به كلمه‌های بي‌‌ربطی
كه
شعرهای من می‌شوند....

نفرین به تو ای غریبه

به تو که روزی اشنا ترین لحظه هایم بودی!

سکوت خسته و قلب شکسته ام را ببین با من چه کردی؟

ایا تاوان عاشق شدن و عاشق بودن این است؟!

اگر چنین است پس نفرین بر عشق...

روزگار تنها شدنم را در جاده ی انتظار می گذرانم

نفرین به تو ای غریبه...

باز میان شقایق های سرخ گم خواهم شد

میروم تا شاید این بار غریقی را با خیلی از امواج

محبت به سوی ساحل مهربانیم بکشانم

چیزی بگو چیزی نخواهم گفت

سکوت های سر به زیر از کودکی با من است

و من این بار میخواهم عاقلانه ببینم نه عاشقانه...

لمس کن کلماتي را که برايت مي نويسم

تا بخواني و بفهمي چقدر جايت خاليست ...

تا بداني نبودنت آزارم مي دهد ...

لمس کن نوشته هايي را که لمس ناشدنيست و عريان ...

که از قلبم بر قلم و کاغذ مي چکد

لمس کن گونه هايم را که خيس اشک است و پُر شيار ...

لمس کن لحظه هايم را ...

تويي که مي داني من چگونه عاشقت هستم

لمس کن اين با تو نبودن ها را لمس کن ...

هميشه عاشقت ميمانم

دوستت دارم اي بهترين بهانه ام

داستان عاشقانه غمگین

در ادامه مطلب

نظر یادتون نره

من به تنهایی باغ

بعد یک خواب زمستانی می اندیشم!

و به گل های فروخفته به دامان سکوت

من به یک کوچه ی گیج

گیج از عطر اقاقی ها می اندیشم

و بر یک زمزمه ی عابر مست

که ز تنهایی خود نا شاد است

من به دلتنگی شبهای ملول

و تهی مانده خود از شادی

ذهنم از خاطرها سرشار

و فرو آمدن معجزه در هستی من

مثل خوشبختی من...دورترین حادثه است...

من به خوشبختی ماهی ها می اندیشم

که در آن وسعت آبی با هم .....باز هم همراهند!

من به یک خانه می اندیشم...یک خانه ی دور

که در آن فانوسی می سوزد!

و در آن جای تو مانده است تهی...

و به گل های فراموشی آن گلدان می اندیشم!

که ز بی آبی پژمرده شدند

من به تنهایی خویش و به تنهایی باغ...

و به یک معجزه می اندیشم....

حس ناب اولین دیدار ...

دلم برای یک ثانیه دستان سردتت تنگ شده است

برای لحظه ای که دو دستم را در تب گرفتی

همان جایی که چشمها یه ما خیره شدند

وما بی اعتنا

به ملایم ترین حس بودن رسیدیم

کاش بازهم تکرار شود

حس ناب اولین دیدار

به اندازه گریه گنجشک دوستت دارم
فکر میکنی کمه ؟
اما گنجشک ها زمانی که گریه میکنند می میرند

ي Zarar Olsan

خیلی وقته دنبال یه نفر میگردم که تکیه گاه خسته گیهام بشه. خیلی وقته دلم میخواد تو بغل کسی اونقد گریه

کنم تا خوابم بگیره.

خیلی وقته دنبال یه جفت گوش شنوا میگردم برای شنیدن قصه ی تلخ زندگیم.خیلی وقته دنبال خاطرات

گمشده تو غبارم میگردم.

خیلی وقته احتیاج به یه نفر دارم برای گذاشتن سرم رو شونه هاش

... شونه هایی به وسعت تحمل همه ی دردها........

برای باریدن تو بغلش برای دلداریهاش.خیلی وقته منتظر رسیدن شبی ام که بی انتها نباشه.....

که طلوع صبحش طلوع دردها و رنجهای من نباشه.....

که هر ثانیه اش به اندازه ی 1 سال نگذره... که آروم بگذره بدون اشک..... بدون یاد توخیلی وقته تلاش

میکنم تا فراموش کنم هر چی که بود......

هر چی که گذشت.......

ولی نمیشه!نمیدونم اگه خدا نبود اگه این امید نبود که هر لحظه یکی هست که پا به پای من جلو میاد چی میشد؟

اما من هنوزم دنبال یه نفر میگردم که کوله بارش را جمع کنه و همراه من سفر کنه تا انتهای جاده بیکران

عشق و تنهایی.......

دوست داشتن دلیلی کافی برای ماندن نبود، وگرنه می ماند. رفتن هم دلیلی بر دوست نداشتنش نبود، اگر به رفتن برخاست.او می خواست بگوید در وهله ی نخست، نبودِ هر چیز بهتر از بودنش است وَ بودنی که به اندازه ی کافی بزرگ یا کوچک نباشد، نقطه ی عطفِ هیچ اتفاقی نخواهد بود. او می خواست این ها را بگوید که نگفت..
من از چشم هایش که دوست داشت وَ از پاهایش که رفت، این ها را فهمیدم.

 امروز برنمى گشتم که ناگهان تو را از من جدا کردند. امروز تازه راه افتاده بودم که دستى دراز شد و تو را از من بى هوا کَند. همیشه بین چشم تا مغز. مغز تا دل. دل تا دست. این نیمکره تا آن نیمکره. بین آنچه می جوشد و آنچه عیان است، اختلالی پیش می آید.  اختلالی که ساعت ها، روزها و در بدترین حالت، سالها به طول می انجامد تا آنجا که دیگر دیر است. دیر برای دریافت فرمانی پیش از وقوع ویرانی.  میدانی ؛ من برای رسیدن به تو ؛ بار ها به خود امدم ؛ اما هر بار ؛ دیر بود .

شاید اگر نمی رفتی
شاید اگر می ماندی
شاید اگر بیت اخر را میخواندی
شاید .....
شاید بازهم میتوانستم
برای بودن
برای ماندن
برای گفتن برای خواندن
زنده بمانم
شاید باز هم میتوانستم
حجم بودن هایمان را کامل کنم
شاید میتوانستم تلاطم امواج کلام آشفته امان را آرامتر کنم
شاید
شاید
شاید
میتوانستم برای بودن با تو
لحظه های خاکستری را
رنگیتر کنم
شاید اگر می ماندی
هر شبم به دنبال رد رفته ات نمیگشت
و هر روز هم بوی عطر امدنت رو نمی جست
شاید اگر می گفتی
واژه های بیت اخرت را
به خاطر می سپردم

شاید اگر می خواندی
صدای دلنوازت را
به حنجره سرخ خروسک شوم دشت هایم می آویختم
شاید
شاید
نمیدانم
شاید حالا که نیستی
می نویسم
شاید اگر بودی
شاید اگر می ماندی
جز تماشای دو چشمت
هیچ کاری در توانم نبود
شاید
شاید
نمیدانم

دیگر به خلوت لحظه هایم عاشقانه قدم نمی گذاری،

دیگر آمدنت در خیالم آنقدر گنگ است که نمی بینمت.

سنگینی نگاهت را مدتهاست که حس نکرده ام.

من مبهوت ماندم که چگونه این همه زمان را صبورانه گذرانده ای!؟

من نگاه ملتمسم را در این واژه ها پر کرده ام که شاید...

دیگر زبانم ازگفتن جملات هراسیده است.

و دستهایم بیش از هر زمان دیگرنام تو را قلم می زنند.

و در این سایه سار خیال با زیباترین رنگها چشمهایت را به تصویر می کشم،

نگاهت را جادویی می کنم که شاید با دیدن تصویر چشمهایت جادو شوی.

می خواهمت هنوز ؟؟؟

گاه چنان آشفته و گنگ می شوم که تردید در باورهایم ریشه می دواند،

اما بازهم درآخرین لحظه تکرارمی کنم که حتی اگر چشمانت بیگانه

بنگرد،

می خواهمت هنوز،حتی اگر دستانت مرا جستجو نکنند.

هیچ بارانی قادر نخواهد ام به همین بود تو را از کوچه اندیشه هایم بشوید.

و اینها برای یک عمر سر خوش بودن و شیدایی کردن کافی است.

به گمانم در ورای این کلمات می خواستم بگویم که :

.

.

.

دلتنگت شده ام به همین  سادگی...

برای تازه تر شدن بهانه میخواهم

اما بهانه کجاست؟

برای با وفا شدن بهانه میخواهم

اما بهانه کجاست؟

برای زندگی بهانه میخواهم

اما بهانه کجاست؟

بهانه ای نیست تا با ترانه ای عاشقانه مرا همدم شود

ترانه ای نیست تا با بهانه ای کودکانه مرا همبازی  شود

برای ماندن و رفتنم چیزی نیست

چیزی نمانده است جز غبار درد آلود رفتن

فقط رفتن!

ماندن را بهانه ای نیست...

ببين كه چگونه لبهاي ساكتم در شهوت بوسيدن لبهاي معصوم تو سكوت كرده اند ،

شاخه گل سرخي به روي چشمانت ميگذارم و با چشماني بسته براي اولين بار تو را ميبوسم ،

آن هنگام كه هر دو در شهوت تن غرق بوديم

ديدي كه خداوند ميخنديد ،

خداوند خوشحال شده بود ،

خداوند خوشحال شده بود .

پس بيا نترسيم و تا ابد لبهايمان را به هم گره بزنيم تا ابد   .

اي تنها منجي من ،

مرا تنها مگذار ،

اگر آسمان شوي برايت زمين خواهم شد تا به رويم بباري ،

براي چشمان معصومت نگاه خواهم شد و براي گوشهايت صدا ،

براي نفسهايت گلو خواهم شد و در رگهايت از خون خود خواهم دميد ،

و پس از مرگت نيز براي جسد ت كفن خواهم شد ،

مرا تنها مگذار ، مرا تنها مگذار  . 

روزي كه خداوند تو را مي آفريد

از او زمان مرگت را پرسيدم ! ميداني چرا ؟

براي اينكه پيش از تو بميرم و هيچ گاه مرگت را نبينم .

ميخواهم تا هميشه برايم زنده باشي تا هميشه  .

تو ديگر تنها نيستي ، خانه اي خواهم ساخت برايت ،

از استخوانهايم برايش ستون و از پوستم برايش سقفي ،

قلبم را با برق شكاف ميان سينه هايت ميشكافم

واز گرمي خون رگهايم براي شبهاي تاريك تنهاييت آتشي مي افروزم و تا هميشه در كنارت ميسوزم تا هميشه  . . .

و در عوض فقط از تو ميخواهم گونه هاي خيسم را پاك كني

چند تا دوسم داري ؟

همیشه وقتی یکی ازم می پرسید چند تا دوسم داری یه عدد بزرگ میگفتم...

ولی وقتی تو ازم پرسیدی چند تا دوسم داری

گفتم : یکی !!! میدونی چرا ؟

چون قوی ترین و بزرگترین عددیه که میشناسم ...

دقت کردی که قشنگترین و عزیز ترین چیزای دنیا همیشه یکین؟

ماه یکیه ... خورشید یکیه ... زمین یکیه ... خدا یکیه ...

مادر یکیه ... پدر یکیه ... تو هم یکی هستی ...

وسعت عشق من به تو هم یکیه ...

پس اینو بدون از الان و تا همیشه یکی دوستت دارم .

مال من باش ولنتاین

من این آرزوی ولنتاین را برای تو می فرستم، با آغوشها و بوسه ها

جائی را میسازم اینجا نزدیک خودم ، که فقط برای توست

بقیه در ادامه مطلب ...

تنهایی بهتر است یا با غم بودن؟

روزی روزگاری در اعماق افکار خویش غرق در سکوت بودم همان روزهایی که چشمانم همدمی نداشتند تا با یادش آرام بگبرند. روزهایی که آغوشم گرمایی نداشت و دستانم را کسی به دست نمی گرفت و در اتاق تنهایی ام تنها بودم ...

تا اینکه روزی تو را از پشت شیشه اتاق تنهایی دیدم . پس از لحظه ای از نگاهت دل کندم و به امید آنکه به تو برسم شتابان به سویت روانه شدم اما لحظه ای بود که تو را دیدم و تو مرا عاشق خود کردی و اکنون لحظه ای است که تو رفتی و من مزه ی دلتنگی را می چشم دلتنگی در وجودم خانه کرده است ...

روزها گذشتند و رفتند همه مرا فراموش کردند و رفتند و من تنها ماندم تا اینکه روزی تو را یافتم  لحظه های بسیاری را پشت سر گذاشتم تا اینکه دوباره به تو برسم ...

به تو رسیدم و با تو از عشق گفتم و چه بد است که تو هیچ احساسی نسبت به من نداری . از وقتی که جوابم را ندادی در فکر این هستم که شاید مرا به اندازه ای که من تو را میشناسم نمیشناسی . پس از چند روز که شاید به من می اندیشیدی دوباره به سراغت امدم اما باز هم سکوت کردی ... من نمی دانم قضاوت چیست ؟ تکلیف من روشن نیست ... کسی را تا اوج دوست دارم و مرا دوست نمی دارد. می خواهم بدانم با یاد تو بمیرم یا که دستان تو را در دستانم بگیرم ؟

سکوت که جواب رضاست اما دل شیشه ای من از سکوت تو آهسته ترک خورد و آرام شکست. دل من چرا غصه می خوری ؟ تو که خود بهتر خبر داری ! تو که می دانی من تنها نیستم و تنها نخواهم بود ...

از همان روزی که به دنیا آمدم غم نیز پا به جهان گذاشت. همبازی دوران کودکی ام شد . فکر می کردم  که غم بازیچه ی دستانم می شود اما من بازیچه ی دستان غم هستم پس تا ابد با آن می مانم ...

   وای اگر فردا بیاد و مرا نخواهی

                   وای که فریاد میزنم از این جدایی

    وای دیگه مردم چقدر تو بی وفایی

                    مگه من با تو بد کردم خدایی ؟؟؟

هر چی میخوای بگی  بگو اما نگو دوست ندارم

هر کار می خوای بکن ولی بگو نمیری از کنارم

این روز ها روح و روانم به شدت افسرده است !
غم دوریت از یک سو ،
غم نداشتنت از سوی دیگر. . .
اما دلیل آشفتگیم فرای این ماجرا هاست !
ترس از دل دادگیت به دیگری مرا پریشان کرده !

با اشك چشم ليلي

            و خون مجنون

                            نامه اي مينويسم

و به عنوان سلام

               به تو اي عزيز تر از جانم هديه ميكنم.

                                     سلامي كه مرا ميسوزاند

و تبديل به خاكستر ميكند

                 و اين خاكستر با بادهاي

                               عاشقانه همراه ميشود

تا به سرزمين قلب تو برسد

                           و به تو بگويد

                                      «دوستت دارم»